Samstag, 28. März 2015

Miku i mirë dhe të qeshurat që ta zgjatin jetën!

Nga Makfire Maqedonci Canolli, New York

Libri është miku më i mirë dhe nuk plaket kurrë! Por kur edhe autorin e librit e ke mik atëherë libri të bëhet dy fish mik edhe më i mirë dhe më i dashur! E unë për fat, të tillë miq kam shumë e një ndër ta është edhe Profesori i nderuar Salih Zogiani!

Para pak ditësh më erdhën librat e tij të mbushura përplot thesare të Kombit dhe Atdheut tonë dhuratë nga vetë dora e autorit qe i kishte nisur përmes një mikut tonë të përbashkët Shaban Mehmetit i cili jeton e vepron këndej oqeanit. Ne mërgimtarët jemi mësuar të qajmë edhe në raste gëzimi edhe atëherë kur duhet të qeshim ne qajmë sepse largësia dhe malli po e bëjnë të vetën dhe ne jemi si ai fëmiu qe është me vaj në buzë!. Por ,të qeshi me lotë ka kohë të gjatë qe nuk më ka ndodhur dhe falë librave dhe anekdotave të profesor Salih Zogianit unë këto ditë pranvere qe nuk të ngjajnë aspak me pranverën dhe të shkakton një lloj mërzitjeje, malli e nostalgjie i kalova duke u çmallur me pasuritë shpirtërore dhe trashëgëminë tonë të lashtë qe falë profesorit të nderuar z. Zogiani ajo sot ruhet dhe bartët tek brezat e rinjë. Edhe pse ndodhem larg Atdheut e na ndajnë mijëra kilometra, male, fusha dete e oqeane në mes,unë përmes librave të profesorit Zogiani shëtita gjithë andej në trojet tona dhe më dukej vetja si një shqiponjë duke fluturuar në çdo cep të Atdheut tonë.


Sado që lexuesi të jetë i pa disponuar dhe ndoshta e ka filluar një ditë pa humor të mirë anekdotat e profesor Salihut lexuesin e bëjnë për vete qysh në fillim dhe vështirë e ka të ndalet së lexuari. Ato jo vetëm qe të sjellin disponim dhe të qeshurat e ke vështirë t'i ndalësh por në vete bartin edhe mesazhe edukative. Profesori ynë i nderuar me një talent prej një mjeshtri të rrallë që ia di rendin dhe peshën fjalës i ka gdhendur dhe skalitur aq bukur anekdotat dhe ka arritur qe lexuesin ta mëshiroj nga afër sa me anekdotën aq edhe me personazhet e tyre apo vetë rrëfyesit e anekdotave. Këto ditë dimri ndiehsha shumë e mërzitur dhe shpesh herë më dukej se po më përfshinë thellë në shpirt një lloj depresioni por falë anekdotave të profesorit të nderuar unë tani ndihem sikur të kisha ngrënë mjaltin e të gjitha bletëve të cilat e kan thithur nektarin e të gjitha luleve të Shqipërisë! Hoqa mallë për Prishtinën, Prizerenin, Gjakovën, Pejën, Llapin e Gollakun e të gjitha fshatrat e Kosovës, pa i harruar ato andej nga Presheva, Kumanova e deri në Shqipëri!


Me të drejtë autori thotë se "Anekdota nuk i tregohet gjithkujt dhe gjithkund"! Prandaj ai që nuk e kupton anekdotën dhe nuk e zbërthen formulën e saj ai i lexon kotë sepse në disa raste ndodh edhe ta ngatërron me barcoletën. Unë falë babait tim i cili shpesh mbrëmjeve na tregonte anekdota, ato i dua dhe me kënaqësi i dëgjoj e i lexoj.


Shpesh herë më dukej se pranë meje ndodhet i ulur babai im i ndjerë dhe më bëhej se po e dëgjoja zërin e tij kur e lexoja ndonjë anekdotë qe ai ma kishte treguar dhe kështu e hoqa edhe mallin e tij e më dukej se po bisedonim e po qeshnim së bashku. Ndieja emocione edhe kur hasja në ndonjë anekdot të treguar nga ndonjë mik i babait dhe më dukej se po e shoh të ulur në konakun e babait tim! Te anekdotat e profesorit Salih Zogiani gjejmë shumë virtyte njerëzore si trimërinë, bujarinë, mikpritjen, zgjuarsinë, etj. por edhe gjejmë anët negative si dembelinë, kopracinë, gënjeshtrën, mendjemadhësinë e disa veti tjera negative.


Ajo që më bëri përshtypje është se duke i lexuar anekdotat nga profesor Salih Zogiani shpesh herë lexuesit i duket se po i sheh bashkëbiseduesit e asaj ngjarje dhe vetvetiu të pasqyrohej skena çka i jepte shpirtë akoma më shumë me plot humor, pa e harruar edhe dialektin apo të folurën e gjuhës pavarsisht se cilit rajon apo zonë i takonte anekdota.
Kur ka ndërruar jetë i pavdkeshmi bacë Anton Çeta të gjithë kemi menduar se aty morrën fund edhe anekdotat dhe trashëgimia jonë gojore, por nuk e kemi ditur se krah i djathtë i tij paska qenë Profesor Salih Zogiani dhe ai do ta vazhdon rrugëtimin dhe do të ecë gjurmëve të bacës Anton për të mbledhur margaritarë të çmuar gjithë andej në trojet tona dhe trashëgimin kulturore gojore nuk do ta lë të mbulohet me pluhurin e harresës por do ta stolisë e do ta hedhë në letër për të mbetur përjetssisht si thesar i kombit trashëgim për brezat e rinjë!


Ne mërgimtarët jemi mësuar t'i nderojmë të tjerët, të japim për Atdheun, t'i presim e t'i nderojmë politikanët tanë sa her vinë në vizita në diasporë por nuk jemi mësuar qe dikush nga ata të ketë bë diçcka për nder tonin. Për ne mërgimtarët nder dhe respekt pati profesori ynë Salih Zogiani kur një libër përplot anekdota ua dedikoi mërgimtarëve në shenjë respekti dhe dashurie!


Thonë se e qeshura ta zgjatë jetën! Prandaj profesori ynë i nderuar anekdotat që ai i mbledh gjithandej trojeve tona si thesar dhe trashëgimi gojore e shpirtërore dhe na i sjell neve lexuesve dhe admiruesve të tyre duke e përcjellur mesazhin e tyre sa edukativ aq edhe humoristik ai edhe na e zgjatë jetën secilit nga ne, prandaj uroj nga zemra që të të ketë shëndet, lumturi familjare dhe mbarësi e suksese në rrugëtimin e mbledhjeve të thesareve tona kombëtare gjithandej trojeve tona!


Ju e pasuruat jo vetëm bibliotekën time por edhe mendjen dhe mbi të gjitha shpirtin tim duke i sjellur freski, frymëzim dhe aromë Shqipërie!


T'u zgjat'të jeta profesori ynë i nderuar Salih Zogiani ashtu siq po i zgjatni Ju jetët tona duke na sjellur humor dhe ëmëlsi shpirti përmes anekdotave dhe po e bartni këtë pasuri kombëtare ndër breza me radhë. Ne mërgimtarët nuk duam para, as nuk kemi nevojë pë asgjë më shumë se sa për dashuri dhe një fjalë të ngrohtë e të ëmbël e ato na i dhuruat Ju përmes librit tuaj "Anekdota shqiptare 5" dedikuar mërgimtarëve!


Faleminderit profesor i nderuar për këto dhurata me shumë vlerë dhe për mjaltin që ma dhurove si mehlem shpirti nga trojet e Atdheut tonë!



Në shenjë respekti këto vargje dhuratë për Prof. Salih Zogiani 


LUM KOSOVA QE TË KA DJALË

Kush gjithë jetën nëpër oda
mblodhi për ne anekdota,
fjalë me peshë, fjalë shqiptare
bacë Salihi me zemër të madhe!


Qysh i vogël në fëmijëri
me urtësi e mençuri
kur moshatarët loznin me lodra
Profesorit në shpirt i flinte anekdota!


Fjalët ne oda qe i dëgjonte
në shpirt e mendje i strehonte,
kur në dritë me libra i qiti
na i dhuroi s'i mehlem shpirti!


Ja dinë vlerën tanë Kosova
por më së shumti diaspora,
mërgimtarët të gjithë i nderoi
enkas për ta librin e botoi.


E nderon gjithë shqiptaria
me të krenohet Shqipëria,
brezat shekujve do ta kujtojnë
Profesorin me anekdotë!


Mos të shterroftë mendja e pena
njëqind vite t'u zgjatë jeta,
për të mbledhur gjithmonë thesar
anë e kënd trojeve mbarë.


Ju tregove gjuhëve tjera
se ne kemi më shumë vlera,
gjuha jonë me margaritarë
i ka fjalët përplot thesar!


Dritë pastë nëna qe të lindi
bekuar djepi qe të rriti,
nder për kombin shqipëtarë
lum Kosova qe të ka djalë!


Nga Diaspora, motra mërgimtare!

Makfire M Canolli
New York

Freitag, 27. März 2015

Mërgimtari dukagjinas i dashuruar me artin


Fran Tanushi lindi në Dukagjin (ish Novosellë) në vitin 1963. Shkollimin fillestar dhe atë të mesem i përfundoj në vendlindje – Gjakovë, kurse studimet për Filozofi dhe Sociologjii ndoqi në Universitetin e Prishtinës.
 

Në vitin 1989 u largua nga atdheu dhe u vendos në Bavari (Gjermani). Aty filloj edhe veprimtarinë e vet si mërgimtar në organizimet kulturore, humanitare dhe politike të komunitetit shqiptarë. 

Fran Tanushi qysh heret ka ndjerë një dashuri të veqantë për artin në pergjithesi. Ai me shumë përkushtim e shkruan poezinë, por njëkohësisht shkruan edhe prozë, merret me pikturë dhe publikon shkrime gazetarie.
 

Frani ishte themelues, editor dhe për tri vjet drejtues i Revistës “Libertas”. Ai ka bashkëpunuar dhe vazhdon të bashkëpunoj me shumë gazeta e revista të shkruara dhe elektronike. Është anetar i Lidhjës së Shkrimtarëve te Kosovës dhe njëri nga themeluesit dhe njëherit Sekretrar i Lidhjës së krijueseve Shqiptarë në Mergatë (LKSHM).
Jeton dhe vepron në Augsburg të Gjermanisë.

Veprat:
"Jeta e censuruar", poezi
"Ishulli im", poezi
"Shkarpa" , që sipas autorit, gjendet në botim.



Pezi nga Fran Tanushi

DARDANIA

Emër i vjetër

shekujve të tërbuar
çmendurisht

Nën gurë muranash

fshehtësinë e historisë  
tënde e ruan

Me gishtat e gjymtyrëve
sakat
vitet për në rilindje numëron

Dardania

dardhania
kopshti  i Edenit tim

(Poezia ime e parë
Dardani - Prishtinë, 1982)




NË VEND TË LETRËS

Nënës

Kot më pret tek dera
si netëve të vona dikur
kur isha gjimnazist

Kot më pret rreth sofrës
mes vëllezërve
t’bekuemen me shijua

Kot mos derdh lotin
s´është ashtu si thonë
se pesha e jetës më është rënduar

Vetë Ti më ke thënë
jeta është luftë
që duhet fituar




MOS MË KËRKONI NDËR VARRE

Mos më kërkoni ndër varre
edhe pse nga afër i kam parë
të thella
të ftohta
të errëta ishin

krye varrit të hapur
e lexova emrin
u përkula të shkruaj datën
kur hija në të u thye
mortin duke e vrarë

shumë gjatë
mbetëm
pa u parë
pa u dëgjuar
që kur ftesa e trisht’ erdhi

ju kujtohet
kur e thashë
kam rrugë të gjatë për të bërë
nëse vonohem
ndër varre mos më kërkoni




DIALOG

para pasqyrës së vjetër
larg syve të botës
gjatë kuvenduam
kohën duke e kthyer

unë dhe ti
si dy miq
njëri tjetrin e besuam

sa herë ngacmuar jemi
duke kërkuar
fillin e lëmshit të dredhur
në trasenë e motit të brishtë




MUZGU I NJË NATE TË GJATË

mbi portën e madhe
të një  kulle të vjetër
shpendkeqja krrokate
krra krra krra                       

gjuajeni megurë
(thanë plakat)
të liga ndjellë ajo

loti  i Mrikës mbi të vëllanë
Gjinin nga agonia e zgjoi

djali e ngre shtatin e këputur
prej  shtatë plagësh
por plaga e tradhtoi

duke e puthur të vëllanë në ballë
Mrika e mallkoj vetën
qe (s)lindi djalë                             

pushka zëshem jehoi
krushqit mbrapa  Bajloz
ky vënd ska nuse për ty




BISEDË E PA ZAKONSHME

në një kënd të errët
të qytetit zhurmues
lapidari kalimtarit i flet

sa shumë dimrat i kaluam bashkë
në borë
në shi
me qiellin çati                                                                                                                                                                                                                                                            
ngrohur me ëndrrën për diell
terur nga era
i gjatë qe dimri
larg ishte pranvera

qe kur ike e me le vetëm
të gjithë dimrat supeve më mbetën




KOSOVË

Historinë tënde
të mbytur n’gjak
ta njoha
dhe shtatin me plagë ta pashë

me sytë e zemrës i  kam përcjell
rënjet dhe ngritjet tua
me rënkime dhe me shpresë
                                                             
hedhi mbrapa krahëve të lodhur

rrugët e dhembjës
zhgënjimt  zbrazja rrufetë

hark mbi qërpikun tënd
 le  të  bie ylberi
buzëqeshja jote
diellin e përshëndet

Samstag, 21. März 2015

Rapsodi i mëgatës që ju këndon ngjarjeve historike.

  • Agim Gashi, është padyshim një nga rapsodet me te njohur të mërgatës shqiptare. Ai merret edhe me gazetari, shkruan poezi dhe është njëri nga veprimtarët e palodhur. E duan dhe e respektojnë të gjithë ata që mendojnë dhe jetojnë shqiptarisht, sepse ai një jetë të tërë e kaloj duke i shërbyer me vendosmëri kulturës shqiptare dhe të mirës sonë të përgjithshme. Ai i këdon me dashuri atdheut, ngjarjeve historike dhe bijve e bijave më të mirë të kombit.

Agim Gashi ka lindur më 27.07.1954 në fashatin Akllap të Komunës së Lipjanit. Shkollën fillore katër klasëshe e kreu në vendlindje, ndersa katër klasët tjera në Janjevë dhe Sllovi. Akademinë e mësuesisë e kreu në vitin 1973 dhe u punoj si mësues, në fshatin e lindjes dhe mëpastaj në Janjevë. Ndërkohë vazhdoi studimet në gjuhë dhe letërsi.
Meqenëse Agimi në shpirt e kishte këngën dhe muzikën, që nga viti 1973 ishte edhe këngëtar i rregull i RTP-së. Kjo e rrëmben për ta shkëputë nga studimet dhe për të vazhduar shkollimin e zërit tek profesori i njohur Terpkov nga Shkupi, që ishte baritonisti më i njohur i kohës. Në këtë periudhë, Agimi merret me folklorin dhe ishte bashkpuntor i jashtëm i Institutit Albanologjik të Prishtinës, seksioni i etnomuzikologjisë dhe i folklorit. Aty pati rastin të bashkpunoj ngusht me Prof. Anton Çetten, Bahtrir Shehollin, Anton Berishen, Dr. Zekiria Canen, Rexhep Munishin etj. Krahas këngës, Agimi merrej edhe me letërsi. Poezinë e parë Agimi e botoi në moshën dhjetë vjeçare në gazetën „Pionieri“.
Jasht veprimtarive kulturore. Agimi merr pjesë edhe në protestat dhe demonstratat e vititi 1968, 1981, 1989 etj. Kjo bëi që ai nga regjimi komunist të denohet me vite burgim, maltretohet, persekutohet dhe izolohet. Përderisa në fund në janarin e vitit 1994 ai detyrohet të marrë rrugën e mërgimit. Atij më 21 janar 1994 ia vrajnë djalin, Ninelin 17 vjeçar dhe që atëherë nuk i dihet as varri.
Agimi nuk e ndal aktivitetin asnjëherë Përseri merr pjese ne demostrata, ne pajtimin e gjaqeve dhe te gjitha veprimtarite atdhetare te kohës. Ai për ti përjetësuar ngjarjet historike te kombit, shkruante tekste dhe këndonte. Janë të njohura ëngët e tij kushtuar demostratave te vitit 1981, pajtimit të gjaqeve, 2 korrikut, Skënderbeut, Adem Jasharit, Ibrahim Rugovës, Nënës Tereze, Anton Çettës etj. Buçima e këngës së tij jehonte fuqishëm në të gjitha trojet etnike. 

Agim Gashi edhe sot e vazhdon veprimtarinë e vet, duke marrë pjesë në manifestime të shumëta kulturore e letrare qe mbahen në diaspore, Kosovë dhe Shqipëri.
Jeton dhe krijon në Düren të Gjermanisë.

Librat:
1. „Me grykë pushke këndon Kosova“, Klubi letrar "Fahri Fazliu" Kastriot , 2010
2. „Epoka e nderit“, SHB „SAGA“ Prishtinë, 2011
3. „Kohë e pakohë e vendit tim“, Publisher- Lulu -United States of Amerika, 2011


Një cikël poetik nga Agim GASHI


JETA MBAN EMRIN TËND
(Njeriut që më dhuroi mëlçinë )

Akoma jetoj me frikën,
Dhe bisedoj me ty
Vëlla a motër ishe nuk e di.

Ne mua jeton edhe ti.
Bashkë me endrrat dhe shpresën
Për të ardhmën

Ti
Jetën deshe
Më shumë nga të gjithë
E dashurisë i dhe shpirt

Jeton në frymen time
Në këngët që po lindin

Jeton në Formulën e Dhembjës
Në Planetin e Dashurisë

Jeta mban emrin tënd
Dhe lutjen për të nesërmen



KUR BIE SHI

 Kur ngryset qielli
 Ngryset zemra ime

 Kur bie shi
 Lotojnë edhe sytë

 Sa shpesh
 Erret qielli
 Dhe bies hi

 Bubullimë
 Në shpirtin tim


 
ATDHEU

 Atdheut i fala dashurinë,
 Ishte pak

 Ia fala lumturinë
 aq sa kisha

 I fala djalin

Oh…
Te bukurin e babit.

 Do ia falë të gjitha
 Veç një varr të jap
 Dhe një bajrak
 Për mbulesë!



VIGANEVE TË POEZISË

 Kur na iku Azem Shkreli
 Edhe rrezet i ndali dielli,
 U ngrysen fushat e u ngrys mali
 Qau zemra e çdo shqiptari.

 E poeti Ali Podrimja,
 Diamant lotin në sy,
 I shkruen vargjet e me lot i lan
 Vargje vaji për mikune tij.

 Sot nuk është as Ali Podrimja
 Te Azemi ai ka shku,
 Erdhi n´Francë e mori Lumi
 Me mik të vjeter me u taku.

 E atje në jetë t´amshueshme
 Janë ba bashkë shumë poet,
 Kush gënjye
 Se poetët kan vetëm një jetë?

 
Düren, 30.05.13


 

NUK T`HARROJ ALI PODRIMJA

Seç u zgjova sot me Ty
 N´këtë mëngjes të ftoftë pranvere
 Për Ty ndeza një qiri
 Pranë një lule manaferre
 Eja o poeti ynë

 Bashkë po dalim në sheti

 Sëpari shkuam atje në Maeinz
 Mu te kisha e Shën Albanit
 Kah u kthyem u ndalëm n´Köln
 Me e pa edhe „King Domin“
Katedrales gjithsesi

Një vizitë bashkë unë e Ti

 Pastaj shkuam në Heinrich Böll
 N´shtëpi t´Nobelistit me pushu
 Ku ke ndej me muaj të tërë
 Poezi ti kah ke shkru
 E unë miku me sharki
 Ia thoja këngës për Ty

 Shkuam edhe në Ellener Straße
 Në hajm ku rrinë azilantët
 E ku banoje bashkë me mu
 Aty dy libra i ke shkru
 Si te vllau më pate ardhë
 Me bukë, kripë e zemër t´bardhë

 Shkuam së bashku edhe në Francë
 Në atë pyll ku ndrrove jetë
 Mblodhe malit lule shumë
 Atëherë u ndave ti nga unë
 Unë u ktheva te lumi Rur
 Me të thanë se s´tharroj kurr
 Düren, 29.04.13


 
ZEMËRBUJARES TROPOJANE

(Mikes Hatixhe Bytyçit)
 

Larg atdheut por pranë detit

Me vale çdo ditë ke shoqni,
 Ta freskojnë atë zemër t´madhe
 Ta mbushin plot me dashuni.

 Fluturon përmbi valë t´larta
 Moj e mira e Arbnisë,
 Me ata krahë si të shqiponjës
 Ti je nuri i bukurisë.

 Je e mbushur me bujari
 Tropojane e Arbnisë,
 Pesdhjet vite larg vendlindjes
 S’e ndryshove dashurinë.

 Prite miq nga bota mbarë
 I përcolle me dashuri,
 Ma të dashurit për ty ishin
 Prej Kosovës e nan´s Shqipni.

 Ma i përzemërti që nuk harrohet
 Ishte trimi nga Kosova,
 Arkitekti i Pavarësisë
 Doktor Ibrahim Rugova.

 Edhe trimi i demokracisë
 Që për Shqipni ishte i pari,
 Tropojani sypatrembuni
 Zemërçeliku Azem Hajdari.

 Jeto qetë e mos ke frikë
 Se me atë zemër që ke ti,
 Edhe zanat pranë Shkëlzenit
 Gjithmonë ty ta kanë lakmi.

 Kur të nderojnë zanat e malit
 Që je shkri ti për atdhe,
 Që i dole në ndihmë varfërisë
 Bekim nga Zoti gjithmonë ke.

 Nderon vendin dhe familjen
 Grua e mbushur me shumë vlera,
 Gjithmonë do t´jesh lule e freskët
 Kur shkon dimni e vjen pranvera.

 Do t‘i them unë detit pranë
 Me të dashtë, me të nderue,
 Me ato valë që ngre çdo ditë
 Nga nji zemër me ta dhurue.

 E me u lutë për jetën tande
 Që ta kalosh me lumtrni,
 Plot shëndet e çaste të mira
 Shumë suksese e dashuri.

 

ENGJËLLORJA E MIRËSISË
(Kushtuar Priv. Doz. Dr. med. Claudia Rudroff-it,
 e cila më ktheu në jetë)

 Një yll dritë në ballin tënd
 Sytë e tu i mbush shkëlqim.
 I afrohesh dhimbjes heshtur,
 Jetë dhuron edhe gëzim.

 Ti je engjëll në shpirt e zemër,
 Je paqe, je mirësi,
 Të gjitha jetët që shpëton,
 Urime të japin pa kufi.

 Si ta harroj buzëqeshjen tënde,
 Engjëllorja, mjeke Claudia ?
 Kur nga kthetrat e mizores vdekje,
 Më tërhoqe me ato duar të arta?

 Falemnderit, falemnderit,
 Zemërarta e Gjermanisë,
 Ti i ngjan kaq madhërishëm,
 Nënë Terezës të Arbërisë.

 
Düren-Lendersdorf, 04.10.2012




UNË DHE AI

 Unë më nuk jamë si ai
 As ai më nuk është si unë
 Ndryshuam

 Ai në botën e amshimit
 Unë pa u varrosur
 Në  kalanë e vuajtjës

 Fati nuk na eci
 Me të bukrat gratë
 Harruar e kam
 Muzikën e shtratit

 Dashirinë hyjnore prita
 Udhet e kerkimit
 Nuk kan të sosur

 Shpejt po kalon jeta
 E njerezit
 Përditë harrojne te luten
 Për njëri tjetrin

 Unë dhe Ai
 Dy botë që flasin

 
Düren-Parku i Rurit, 02.06.2013

Mërgimtari që i shkruan atdheut dhe bukurive të tij.

  • Musa Jupolli është njëri nga krijuesit letrare të mërgatës shqiptare qe, njëjtë si rilindasit tonë,  më shumë mall shkruan për atdheun dhe bukuritë e tij.  

Musa Jupolli ka lindur më 07 qershor në fshatin Alban ( Shajkofc) të Mesianës (Podujevë) - Kosovë. Ka kryer studimet Letërsi dhe gjuhë shqipe në Universitetin e Prishtinës. Si i ri ka filluar të shkruaj poezi.
Që nga viti 1974 jeton në Paris të Francës. Atje themeloi shoqtën ALBAKOS, e para shoqatë shqiptare në FIDH. Mban shumë takime dhe konferenca në Francë, Belgjikë, Itali, Danimarkë e gjetiu, ku flet për çështjen e Kosovës dhe për kulturën shqiptare. Është themelues i Comité Kosova, në Revistën e intelektualëve françez ESPRIT në vitin 1990 me Antoin Garapon (Magjistratura Françeze si dhe Drejtorin e kësj revista , filozofin Olivier Mongin. Ka publikuar një cikël më poezi në
"Voix d'Encre".Poezite e tij jane përkthyer edhe në gjuhë të tjera.

Botoi:
2001 - Le Gardien de Chevaux , (Michalon) Paris

2008 - "Sytë e tu kanë ngjyrën e të gjitha luleve", "Faik Konica"Prishtinë
2009 - "DITAR", publicistikë "Faik Konica", Prishtinë
2010 - " ' 99". Roman, "Faik Konica", Prishtinë
2011 - "Kosovë p(R)ozë e gjatë..." poezi, "Faik Konica",Prishtinë
2012 - "Poemë n' Udhëtim" (Rugova Art), Prishtinë


Është prezentuar në antologjitë:

2012 - Trinomi i Lirisë :"Monolog me poetin dhe unë"(Jusuf Gërvallës)JETA E RE , Prishtinë
2012 - Antologjia e Dhembjes Poetike :"Poet" (Ali Podrimjes) "Rugova Art",Prishtinë
2012 - Dhembje e Bukur :"Ali Podrimjes"Botoi "Ministria e Diasporës",Prishtinë
2012 - Bekim Në Bekimin :" Jetë në lexim"(Bekim Fehmiut" "Prishtina Press",Prishtinë
2012 - Pesë Degë Trungun Thërrasin..." : Cikël të poezive",Marin Barleti", Tiranë
2012 - Një Shekull Dritë 100 poetë 100 poezi , ADA, Tiranë



Nje cikël poetik nga Musa Jupolli

1) U dashurova gabimisht

u dashurova gabimisht
 jo rastësisht e përqafova
 bukuri
 nurshëm
 ecje elegante
 në dehje
 dashuri e ndaluar !

 flakë-dritë-përvluese n'shpirt
 veshur me fustanellë të mëndafsht
 intelegjenca e sharmit të saj
 yll' nesh(ë)
 në thjeshtësinë estetike
 në barishtën pran liqenit
 nën hijën e një peme
 gjysëm trupin nën rreze dielli
 gjinjët mbështjellur me flokun e gjatë
 një këngë e re
 një lexim i ri
 romani i jetës !
 bibla e dashurisë
 e putha në ball
 e putha në gushë
 histori arti
 frymëzim letrar
 dashuri, kjo fjalë e bukur shqipe
 besim në shikim
 me shkrim gravuar
 gabim
 sa gabim i bukur !

 ruani gabimet e bukura
 si të rrahurat e zemrës
 ruane Atdheun si sytë e ballit !

 

2)  Nënë
 Testament për recitim
 (Shpjegim: Emri NËNË: N= Njësim Ë=Është)

 Pamja
 Fustan në valëvitje
 Reale
 Engjulleshë
 n'Ecjen e Nënës
 Atdheu është më i bukur
 Tablo, poezi
 Fëmiun në gji
 Kryevepër e të gjitha
 Kryeveprave
 Lindje
 E folmja e Parë
 Fonetikisht NËNË
 Të menduarit fole në zemër
 Filozofë e shkrimtarë
 Të njejtën linjë
 Poezi Nënë e Fëmijë
 Fuqia e metafizikës
 Kultura e Nënës

 Nëna lindë Profet
 Atdhetrë e poetë

 NËNA
 Intelegjencë
 Dashuri
 Në krijesën NJERI
 Hyu e lindi vetë
 Nëna ngjyrë pa imitim
 A & B
 Fillimi i besimit
 Lindi BESA
 Aromë e këndshme
 Në temë Biblike
 LOTI I NËNËS
 LOTI I HËNËS
 

Nëna shqiptare
Shpesh me lotin e saj
Shuajti etjën e fëmiut
Në gji !...



3)  Emnesë

Nënë elegante n' Apostrof
 n' kujtesë t' emërorës nënë e engjëll
 dy zemra dy shpirtëra një lindje
 rrumbullaksim estetika n' plotsim
 magjepse ekspresive n' pikturë
 madhështi nga natyrë e krijuar
 s' ka laps as makinë shkrimi
 as mendje njeriu që t' shprehet
 as n' letër me germa të shkruhet
 nuk ka filozofi as pikësim
 n' veprën Hyjnore n' lindje t' nënës
 Nëna errësirën e shëndrron n' dritë
 ideale shend e verë t' ardhmërisë
 Tokë e Qiell Hënë e Diell
 n' shprehje n' sy melodi poetike
 Elegante n' Apostrof nëna n' lindje
 s' ka interpretim s' ka përkthim
 nuk ka gjuhë art a teknikë s' ka
 që mund ta formulojë krijesën e
                                       t' folmës
 L I N D J E



4)  Loti ...

(loti n' sy qetësia e natës me shi !)
 ...pjesë...Sytë e tu kanë ngjyrëne të gjitha luleve
 ...Ti më shkrove :
 ...lotët nuk e kanë fuqinë e ndryshimeve,
 ata kanë ngjyrën e mallit
 dhe unë mallin e dhembjen i përpij parreshtur,
 dhembja u bë një me lotin,
 u bënë një me mua.
 Të kam në qepallë,
 të ruaj me kujdes dhe dashuri të madhe,

 Më trego ti të lutëm diçka për lulet,
 për vete, do të gëzohem shumë,
 ajo vetimë jotja po ma ha shpirtin.
 Unë flokët i kam prerë,
 jam po ajo që isha,
 po më harrove ti, unë vdes...
 Mejtim !

Dora iu kishte dridhur, gjumi e kishte mashtruar nga lodhja, një lodhje që kishte burimin në shpirtin e lodhur. Ai shpirt që endej nëpër bahçen e luleve, e cila dominohej nga momozat, të cilat thuajse ruanin me xhelozi fshehtësinë e dashurisë së saj në hënën e plotë .

*( Nga romani im " Sytë e tu kanë ngjyrën e të gjitha luleve)



5)  O Afroditë e Malësisë time !

O Afroditë e kujtesës , banore e përhrshme e Malësisë !
 Engjulleshë n'takimet e mia para dhe pas lindjes së Diellit!
 Në zemrën time ke mbirë gjithë dashurinë , o engjulliesha ime!
 S' mund të ma kopjoj askush shtojzovallën, se vetëm një është !

Në syrin tënd jetë e agoni janë mbjeshtjellur në një magji !
 Buzëqeshja jote Eros si valë flamuri n' puhinë e shpirtit tim !
 Ndjenja ime merr flakërim dhe shpirtin më ndezë o shpirti im !
 Diell edhe Hënë marrin ngjyrën e dashurisë në ne të dy!

Të lutem zemër që m'ep përkdhelje në ngrohtësi e dehje!
 Në folenë tonë melodi afsh e dashuri e mëndafshta bukuri!
 O e bukura e dheut, ujëvarë e pashterrshme më je ti !
 Si polenë e luleve pranverore ndritë e shkëlqen n' bukuri !

O Afroditë ! Lozonjarja ime , gushë e buzë mjalti i vendëlindjes time !
 Nuk ka zë as fuqi që ka thirrje aq të fuqishme si unë për TY !
 Ti dhe vetëm ti më je dritë e më bënë krenar si Lisi i shtëpisë !
 Engjulleshë , dhuruar nga Hyu vetë, për mua o e bukura Afroditë !
 Kur Dielli n' Lindje Afro-Dita Hyjëshon Atdheun tim !


 

6)  Poet, më the je !

Artin ma le në korigjim !
 Shpirtin ma mbushe me dashuri !
 Po !
 Po, pse fshihesh pas poezisë sime,
 i vetmi ngushllim të mbet vargu im.
 Aromë e kujtimeve foleja ime,
 26 + 2 për Datë- Lindje,
 Arbërie të emërova,
 Madhështinë ta krijova,
 në ballin tënd lexova
 Dashurinë !
 Oh !
 Njëmijëherë në zallin e Ulçinit
 shkrova dhe vizatova inicialet tua !
 Një fotografi bardhë e zi
 e mbaja në xhepin e majtë
 të këmishës sime,
 frymëzimi i vargjeve të mia !
 Poet, më the je !
 Atëherë një puthje të marrshme ta dhurova
 në prush u shëndrruan buzët e mia!
 Metaforën në dashuri
 asnjëherë nuk e përdora!
 Ti vetë më the:
 Dashuria mes rrjeshtave
 nuk shkruhet as nuk lexohet .
 Tash larg Atdhut që jam,
 Lisin ma plagosën!!!
 Pema pa Lis nuk ep frute
 as arat nuk dhënë bereqete !
 Të kujtohet:
 aty nga dritarja ime
 hijen ta njihësha,
 me flokun e e lëshuar
 përtej vitheve,
 kur kaloshe trendafilët i ledhatoshe,
 me aromën e tyre
 hyjshe
 në folen time.
 Ti dhe lulja mbetët
 në zemrën time!
 E sot më the :
 Atdheun e ke në korigjim !



7) N'udhëtim dashuri

porta e harmonisë
 në ritmin e dashurisë
 nota e zemrës nostalgji
 shikim në sytë e tu
 lozonjare Zonjë e Madhe
 në ecjen tënde
 gjeta elegancën
 e ëndrres time,
 në sytë e tu
 lexova poezi,
 në trupin tënd
 udhëtimi im në gjithësi,
 flokët e tua
 n' ujvarë kujtimet e mia
 Udhëtim dashuri
 vizitova vendet e mia
 ODE e besimit tim
 baladë në gitare
 lulën që e mbolla
 në bregorën e zemrës sime
 vetëm shqiponjat
 njohin adresen time
 Prehje e qetësi
 në fjalët tua
 Të Dua !



8) Misioni letrar

ti poet që i kendon dashurisë
 pa më thuaj në vena t' vlon
 si valë në dallgore fuqishëm
 lapsi në letër i atdhedashurisë
 fjala e misionit letrar
 studim e mjeshtri
 toponim e morfologji

ti piktor hyjnizim i dashurisë
 tablo në pelhurë Atdheun
 analogji me të kaluarën e sot
 në kujtesë fotografi e pikturë

ti arkitekt në zbukurim
 në shtizë flamuri valon
 Bashkimin e Shqipërisë
 fikcion e realitet

po ti bujk në grusht dheun puthë
 bukëbardhë e bereqetshëm premtimdhënës

mësues i fëmijëve tanë në mësim
 Lahutë t' Malcis' e
 O Moj Shqypni
 shkodranishte
 siomologji në gjeografi

E NËNA
 Nëna o Atdheu im
 në lindje motër e vëlla
 shton dashuri
 lidhë miqësi

Vajza nga Dardania
 ka dhënë Besë
 djalit nga Camëria
 Ftesë :
 Jungjatjeta ,
 jeni të ftuar
 me 28 Nëntor
 Dasëm bën Shqipëria !



9)  Ku ka më bukur se Atdhe e Dashuri?

 Kush ta vodhi bukurinë
 Dielli
 shëndritje n' rrugën e gjatë
                                    ndër shekuj
 të fjalive t' gjuhës sime
 premtim n' dëshmi të historisë
 n' thirrje t' Atdheut poema ime
 shpëtuese nga stuhitë ballkanike
 n' pamëshirën e Portës së Ferrit
 nga zbrastësia empiro-otomane
 nga t' dhënat boshe n' vakcinim
 e plagosur e lënë n' stuhi t' kohës

 të njoha biblikisht
 letrat ti shkrova
 luftrat ishin aty
 ajo e Dardanisë
 ishte realitet
 Krijuesi kishte thënë JO
 ashtu si të Mëdhenjët e filozofisë
 unë shkrimtari
 poet më thonë
 adhurova kurajon
 e njerzëve t' mi

 Hap grushtin e mbyllur
 laps
 letër
 sot o kurrë
 zë që del nga mali
 me notat e natyrës
 n' harmoni t' kohës
 n' rrjedhë të lumit
 n' valë të detit

 çka meritoi
 populli shqiptar
 t'mbyllet n' qetësi
 kush ta vodhi bukurinë
 Fol
 unë të njoh të përkryer

 vashës i dhe fjalë
 poezi e kthim
 përqafim e puthje
 n' ballë e n' gji
 për Besë
 për Shqipëri
 Hyjnisht që flet
 të dua për jetë
 

Sonntag, 15. März 2015

Emigrant

Poezi nga Agim GJAKOVA

Tërë natën gjer n’të gdhirë ...
ç’po të ik mendim i lirë
sypërgjumur shpresëkatran
gropëzat thellë e mendjen varë
ndiz e shuaj po atë cigar
emigrant!


Je njeri pa shtëpi pa strehë
je njeri pa miq pa shokë
je njeri pa gaz pa lot
këmbët nuk të zënë dhé
dhe n’varrezë s’ka vend vakant
emigrant!


Ku nuk futesh e ku s’të shtinë
ku s’të nxjerrin e ku s’të fshijnë
herë me letër me teserë
të përcjellin derë për derë
Francë, Turqi apo Dojçland
emigrant!


Dhe ti ecën troket gurëve
kokën varë e mendjen varë
këmbët zvarrë e zemrën vrarë
nëpër dimër nëpër acar
hapen fjalë dhe poterë
ku të shajnë ku vjellin vrer
ca të matin ca s’të flasin
rojet prapa t’i kërcasin
dhe e ruajnë hijen tënde
nëpër shtete nëpër vende
natë e ditë e ditë e natë
emigrant!


Dhe kur zhurmat pak fashiten
në klube dritat përpëliten
prapë në heshtje të shikojnë
dhe ty veshët të ushtojnë
si trumbetë e si xhezband
s’të merr gjumi të hapet balli
këqyr në hapësirë e psherëtin
për Kosovën ty të merr malli
emigrant!

Bijtë e shqipes nё tokën e reve të bardha

Shkruan Sabit Abdyli

Aotearoa - toka e reve të bardha

Shqiptarët e parë, që kanë emigruar në Zelandë të Re, kanë ardhur gjatë viteve 50’. Njëri prej tyre Petrit Alliu, rrëfen sesi nga Stambolli me vaporin "Goya" kanë mbërritur në Zelandë të Re  më 1 maj 1951. Numri i saktë nuk dihet, por në atë vapor, sipas z. Alliut  ishin më tepër se 60 shqiptarë, që të gjithë meshkuj dhe të rinj nga të gjitha trojet etnike tona. Secili prej të ardhurve ka historinë e vet rrëqethëse e të llahtarshme gjatë arratisjes nga vendlindja.

Aotearoa, siç e quajtën Zelandën e Re ardhësit e parë maorët, (shqip: toka mbi të cilën qëndrojnë re të mëdha e të bardha), ndodhet në anën jugperëndimore të Oqeanit Paqësor, 8,000 km. larg bregdetit të Amerikës jugore, kurse në veri 2,000 km e ndajnë nga bregu i Australisë lindore. Me një sipërfaqe 269,000 km katrorë, e përafërt me Britaninë e Madhe dhe Japoninë. Në strukturën etnike mbizotëron popullsia e ardhur evropiane. Zelanda përbëhet prej dy ishujve kryesorë: ishullit verior dhe atij jugor. Toka e reve të mëdha e të bardha është tokë kodrinore vullkanike e pasur me bimësi, lumenj, ujëra termalë, liqene, ujëvara dhe me vargmale e kodra. Vargmalet impozante me bukuri mahnitëse dhe vazhdimisht të mbuluara me borë janë Southern Alps (Alpet jugore) që shtrihen në Ishullin jugor. Maja më e lartë e këtyre maleve shkon deri në 3754 metra lartësi Mountain Cook. Zelanda shtrihet në një gjatësi prej 1500 km. nga veriu në jug. Ishulli verior karakterizohet me temperaturë më të butë dhe me popullsi më të dendur. Njerëzit e parë janë vendosur në këtë Ishull të largët pak para sh. X – të. Në Tokën e reve të bardha e të mëdha, siç e quajtën ardhësit e parë /Maori/, kur erdhën, gjetën parajsën, vendin ku organizuan jetën e re në tokë të re dhe për ketë janë edhe sot shumë krenarë. Të ndodhur në mes të Paqësorit, ata jetuan me produktet e tokës, detit dhe të peshkimit.


Lundërtari holandez Abel Tasman, evropiani i parë në Aotearoa

 Evropiani i parë që shkeli në Aotearoa ishte lundërtari holandez Abel Tasman, në vitin 1642, i cili qëndroi për pak kohë përgjatë bregut perëndimor dhe sipas regjionit të Zelandës në Holandë ishullin e posa vizituar e quajti “Zelanda e Re”. Pas 127 vjetëve pason vizita e kapitenit anglez James Cook me marinarët e tij, që erdhi nga Tahiti, 1769. Në vitin 1814 për herë të parë vijnë misionarë anglezë për përhapjen e fesë krishtere. Më 6 shkurt 1840 pas nënshkrimit të traktatit mes vendësve /MAORI/ dhe përfaqësuesit të mbretëreshës Viktoria, në qytezën Waitangi, Britania e Madhe e shpalli koloni të veten Zelandën e Re. Në vitet që pasuan ardhjet vazhduan me intensitet më të shtuar nga Britania e Madhe, kurse më vonë edhe nga shtetet e tjera të Evropës, të Azisë...  Sot në ketë shtet me mbi 4 milionë banorë bashkëjetojnë në harmoni të plotë shumë kultura, gjuhë e raca njerëzish, në mesin e tyre edhe shqiptarë që erdhën këtu pas aplikimit të sistemit sllavo-komunist të vitit 1945 në tokat shqiptare, pra në fillim të dekadës së pestë të shekullit XX. Kronika e migrimeve të shqiptarëve në shtetin e paqes, qetësisë e të rregullit janë pjesë e historisë së dhimbshme të zhvendosjeve me represion e dhunë nga tokat e tyre. Mërgata shqiptare në Zelandë të Re është një ndër mërgatat më të reja shikuar në pikëpamje të kohës së mërgimit nga të gjitha bashkësitë e tjera shqiptare nëpër botë.

Investime të vdekura të mërgatës shqiptare

Nga Daut EMINI

Edhe pse nuk ka asnjë analizë statistikore për investimet e bashkatdhetarëve tanë në vendlindje, në ndërtimin e objekteve luksoze të banimit, kjo shifër është padyshim shumë më e lartë, se ajo të cilën e pranon logjika e opinionit.


Shqipëtarët, në pjesët e territorit të ish-jugosllavisë, duke mos qenë në gjendje të gjejnë punë në vendin e tyre, kanë përdorur mundësinë e dhënë, nga vendimet dhe programet politike të shtetit, në is-Jugosllavi, për të kërkuar punë nëpër vende të ndryshme të botës. Prandaj, shtresa kryesore e shoqërisë shqiptare kanë punuar jashtë vendit, kryesisht në vendet e Evropës, Amerikë, Australi, etj.


Kjo mundësi për shqiptarët, nga territori i ish-Jugosllavisë, është krijuar në mënyrë ligjore në gjysmën e dytë të shekullit të kaluar. Kjo ushtri e të punësuarve jashtë vendit, e përbërë nga të gjitha kombësitë e ish-Jugosllavisë, por në numër më të madh ishin të përfshira kombësitë të cilët shteti i trajtonte si qytetar të rendit të dytë, ku shqiptarët e përbënin bërthamëm e saj, pradaj dhe numri i tyre, të punësuar nëpër vende të ndryshme të Evropës dhe kontinente të tjera, ishte i lartë.


Ky punësim i imponuar dhe i detyrueshëm i shqiptarëve, për të siguruar egzistencën e familjes, mund të ndahet në dy faza:


1. Faza e parë, e cila ka vazhduar deri në 1985/90, me përjashtime të vogla, ishte punësimi jashtë vendit, i anëtarëve kryesor të familjeve shqiptare nga ish-Jugosllavia. Kështu, filluan të punojnë në të gjithë kontinentet, të ndarë nga familjet e tyre, ndërsa kanë i kanë përdorë pushimet vjetore, një ose dy herë në vit, për t’u kthyer në vendlindje për të vizituar familjet e tyre. Kjo mënyrë e jetes ishte shumë e vështirë, ishte sakrificë e një brezi, për të siguruar egzistencën e pjesës tjetër të familjes dhe krijimin e kushteve më të mira për gjeneratat e reja. Pra, sakrifikohen prindërit, duke bërë një jetë të ndarë nga familjet e tyre, për të siguruar një të ardhme për fëmijët. Kështu kemi një brez të tërë të shqiptarëve, dhe jo vetëm, të sakrifikuar për familjet e tyre, në ish-Jugosllavi, të cilët tani nuk jetojnë ose janë duke e shfrytëzuar pensionin e pleqërisë, dhe:


2. Faza e dytë, e cila fillon pas viteve 1985/90 dhe është duke vazhduar. Edhe pse quhen ende punëtor “të përkohshëm” në botën e jashtme, realiteti është ndryshe, sepse shumica e tyre janë integruar në vendet ku punojnë dhe jetojnë, ndërsa, ky brez ndryshon nga paraardhësit e tyre, të fazës parë, të cilët ishin vetëm punëtor. Ndërsa në fazën e pare ka pasur sakrificë individuale në familje, në fazën e dytë kemi një integrim të plotë të familjeve shqiptare, në vendet ku ata punojnë dhe jetojnë.


Në fazën e dytë përfshihet brezi pasarrdhës i fazës parë, të cilët nuk e kanë dashur të sakrifikohen, si prindërit ose paraardhësit e tyre. Ata, së bashkë me familjet e tyre, filluan të jetojnë, punojnë dhe të krijojnë kushte më të mira për veten dhe familjet e tyre. Kjo pjesë e shoqërisë shqiptare, tashmë kanë filluar të integrohet në vendet ku ata jetojnë dhe punonjnë. Në këtë fazë, nuk ka sakrifikim të asnjë brezi në familjet shqiptare, por shumica prej tyre, duke qenë të bashkuar në familje, kanë ndërtuar një jetë të mirë, në sajë të kushteve të mira në vendin ku ata punojnë dhe jetojnë.


Brezi, të cilët një pjesë të jetës së tyre e kanë kaluar në vendlindje, ishin më të lidhur me vendlindjet e tyre, ndërsa gjeneratat të cilët janë larguar nga vendlindja në moshë parashkollore, si fëmijë, apo ata të cilët kanë lindur në vendet jashtë trojeve etnike shqiptare, ku tani jetojnë dhe punojnë, nuk mendojnë dhe nuk kanë mungesë për vendlindjen e prindërve, pasi ajo nuk është vendlindja e tyre, ndërsa atë, ata e shohin si mundësi për të shkuar ndonjëherë në pushim, por nuk kanë ndërmend të kthehen për të jetuar.


Një analizë shkencore e këtyre fenomeneve demografike dhe sociale të shqiptarëve u takon ekspertëve përkatës të angazhohen dhe të japin përgjigje të saktë, dhe unë, me këtë artikull, dua të tregoj për nevojën e një studimi shkencor, i cili do të nxjerr në dritë dështimet e investimeve të shumta në trojet shqiptare, nga ana pjesa e shoqërisë shqiptare, të fazës së dytë, të cilët punojnë dhe jetojnë nëpër botë. Kjo fazë, nëpër të cilën kaloi shoqëria shqiptare, gjatë punës time profesionale, kam patur mundësi të merrem dhe të përballem nga afër me atë.


Faza e parë, deri në vitet 1985/90, nuk e karakterizon ndonjë fenomen në fushën e investimeve, por ato pak investime që janë realizuar në këtë fazë, ishin individuale dhe të kufizuara, kryesisht në pasuri të patundshme. Këto raste nuk paraqesin ndonjë investim serioz, për të bërë ndonjë analizë më të detajuar, por mund të thuhet se për kohën kur ata kanë ndodhë kanë qenë të vlefshme.


Faza tjetër, e cila filloi nga viti 1990, ka nevojë për një analizë më të hollësishme, pasi në këtë fazë, fillon një fenomen që po vazhdon edhe sot, investime “të vdekura”, dhe të cilat kanë dhe do të kenë investime të vazhdueshme, për mirëmbajtje, dhe pa asnjë përfitim, pra, investime në ndërtimin e shtëpive luksoze të banimit, nëpër të gjitha pjesët e ish-Jugosllavisë të banuara nga shqiptarët.


Shpesh për të arsyetuar këto investime i quajnë si vepra patriotike, ndonëse me asnjë element kjo tendencë nuk provohet të jetë e saktë.


Këto investime, nga kjo pjesë e shoqërisë shqiptare është shumë më pak e arsyeshme, kur dihet se 90% e objekteve të tilla luksoze, janë të pa banuara dhe të mbullura, të cilat shrytëzohen nga një muaj në vit, ndërsa një pjesë e tyre, as edhe një ditë në vit.
Meqenëse kam marrë pjesë në ndërtimin e disa objekteve të tilla, të cilat sot nuk shfrytëzohen, respektivisht, janë të mbyllura, do të ishte normale të ketë ndonjë pyetje eventuale nga lexuesit, për qëndrimin tim aktual dhe të mëparshëm, në lidhje me këtë fenomen.


Të gjithë ata që më njohin dhe kanë patur mundësi të bisedojnë me mua, për ndërtimin e objekteve të tilla, e njohin mirë qëndrrimin tim, dhe i cili atëher dhe tani është pandryshuar.
Qëndrrimi im është dhe ka qenë se nuk duhet të investohet në objekte të banimit, të cilat për shkaqe subjektive dhe objektive, nuk shfrytëzohen, por duhet të investohet atje ku mund të kenë përfitime. Por, unë si një individ, nuk kam mundur të ndaloj një fenomen që ka qenë dhe vazhdon të jetë aktual, edhe sot, në të gjithë hapësirën shqiptare. Prandaj vendosa të shkruaj, sa për të ndihmuar në nxitjen e shoqërisë shqiptare të fillon të merret më seriozisht me këtë fenomen shqetësues, që është duke vazhduar me dekada, në varrimin e një kapitali të madh, për kursimin e të cilit kanë kaluar breza të tërë, kapital ky i cili nëse do të ishte investuar, do të ndërtoheshin disa qindra fabrika, dhe do hapeshin mijëra vende pune!
Llogaria e gjithë këtij investimi të vdekur është e thjeshtë. Do të filloj në vendbanimin tim, ku ka më shumë se 200 objekte luksoze të banimit, të pa banuara, respektivisht të mbyllur, me vlerë mesatare të investimit prej 100 mijë euro për çdo objekt, apo në shumë totale, minimum 20 milon euro, kapital ky i cili po të ishte investuar, do të mund të ndërtoheshin katër fabrika të vogla, të cilat për të filluar me prodhim do kishin nevojë për 200 punëtor, respektivish 800 punëtor, për tërë investimin. Pra, me këtë do të zgjidhet papunësia në atë vendbanim, por dhe do të përfitonin vetë investorët.


Pas dhjetë viteve, nga ai investim, investorët do të përfitonin më shumë se nga një “objekt luksoz të banimit”, pra aq sa ka qenë investimi i tyre, ndërsa për njëzet vite, çdo investitor, do të kursente disa “objekte të tilla, lusoze”.


Pas njëzet viteve, investitoret do të kishin fabrikat me një teknollogji moderne, objekte luksoze të banimit, kapital për gjeneratat e ardhshme, por ajo që do ishte e një rëndësie të veçant, do të vazhdonin të ndihmonin në zhvillimin e vendlindes së tyre si dhe do të kontribonin në nxitjen e familjeve shqiptare, të kthehen për të investuar, për të punuar dhe për të jetuar në vendlindje, aty ku do të ishin më të “rëndë” se në çdo vend tjetër të botës.
Atëher, ky veprim do të ishte patriotizëm real dhe jo-patriotizëm i rejshëm, si ai që e kemi prezent për dekada, duke e mashtruar veten, dhe duke u ndier “patriotë”, kur vendosin për “vdekjen e kapitalit” të tyre, të kursyer gjatë tërë jetës, në ndërtimin e objekteve luksoze, duke menduar se kështu kontribojnë në kthimin e pasardhësve të tyre, në trojet shqiptare!
Ky ishte në shembull i thjeshtë, konkret dhe i prekshëm, për të patur mundësi, më lehtë të llogaritet kapitali i humbur i shqiptarëve me dekada, ku sipas llogarive të përafërta, në tërë territoret shqiptare, jashtë Shqipërisë, për dy dekada, vetëm në ndërtimin e objekteve të banimit, të cilat tani janë të pabanuara dhe të mbyllura, janë shpenzuar 50 milard Euro, ose nëse do të investoheshin në projekte të linjave prodhuese, do të ndërtoheshin 500 fabrika të mëdha, me vlerë investuese 100 miljon euro, dhe të cilat do hapnin nga 2000 vende pune. Pra, do kishte nevojë për një miljon punëtor, që nga hapësirat shqipëtare, jashtë Shqipërisë, nuk mund të plotësohet.


Këtë analizë, nuk e kam bërë për të treguar patriotizmin shqiptar, duke “e vdekur” kapitalin e tyre, por për të treguar nevojën e vetëdijësimit të shqiptarëve në të ardhmen, për një mundësi të bashkimit të kapitalit të tyre, për të investuar në objekte, nga të cilët do përfitojnë vetë ata, familjet e tyre dhe shoqëria shqiptare në përgjithësi.


Tani, në kohën e I-phonit, kur bota është “zvogëluar”, do të ishte naive të mendohet për mënyrën, përcaktimin dhe menaxhimin e investimit. Prandaj, investimet e tanishme janë me një siguri maksimale në çdo drejtim, përfshirë kontrollin e plotë mbi atë, dhe si rrjedhojë e gjithë kësaj suksesi do jetë i garantuar.

Intelektualët shqiptarë dhe imazhi i Shqipërisë në botë

Janë të shumtë emigrantët shqiptarë në botë, të cilët përfaqësojnë në mënyrë të izoluar, por mjaft dinjitoze, kombin shqiptar përtej kufijve kombëtarë.

Në rrugëtimin tim në veri të Francës, e shoqëruar nga një grup miqësh, që më pritën në Nancy, një ditë, rastisa të drekoj me një shqiptar të emigruar rreth 20 vite më parë në Francë. Në fakt, ishte një shqiptar ndryshe nga të tjerët, jo vetëm për atë çfarë ai kishte arritur profesionalisht në Nancy, por edhe për atë që ai përfaqësonte atje një figurë të nderuar dhe të respektuar në rrethin e tij shoqëror dhe tej tij. Quhej Arian dhe ishte inxhinier gjeolog i diplomuar në Tiranë. Kishte ardhur në Francë (Nancy) jo për qëllime emigrimi, por për të kryer studimet pasuniversitare të nivelit Master për Pasurimin e Mineraleve, në Institutin Kombëtar Politeknik të Lorenës dhe më pas, kishte doktoruar në po të njëjtin Universitet në Shkencat Gjeologjike dhe Ambientale. Pas këtyre të arriturave shkencore nuk kishin munguar dhe ofertat e para për punë, të cilat e kishin “joshur” për t’u punësuar dhe jetuar atje.

Ndërsa fliste për momentet e fillimit të sistemimit në Nancy, Ariani nuk i fshehu, as i mohoi vështirësitë e para të integrimit në shoqërinë franceze, jo vetëm për faktin që ishte një intelektual i huaj, por edhe për faktin se gjithçka e niste nga hiçi, ndryshe nga vendësit. Fillimisht, i punësuar si inxhinier në një ndërmarrje të zonës, më pas, me iniciativën e tij, kishte hapur një kabinet të tij “C.R.E.D.I.-Environnement”, ku ofronte studime, konsulencë, audite, trajnime profesionale në fushën e mbrojtjes së mjedisit, projekte në fushën e riciklimit të mbeturinave industriale, etj.


Por, angazhimi dhe egoja e tij profesionale nuk kishte mbetur me kaq, në një shoqëri si ajo franceze, që të ofron shumë alternativa zgjedhjeje. Pas marrjes së titullit Doktor Shkencash, ai kishte konkurruar dhe nisur punën si pedagog me kohë të pjesshme në disa universitete të zonës, në Universitetin e Nancit, Metzit dhe Strasburgut, punë të cilën vazhdonte ta bënte me të njëjtin pasion dhe përkushtim, pasi, sipas tij, “formimi adekuat profesional i brezit të ri, është suksesi ose mossuksesi i shoqërisë së nesërme”.

Ndërsa koha kalonte dhe ne drekonim, telefoni i Arianit binte vazhdimisht nga punonjësja sociale e zonës, për të përkthyer direkt nëpërmjet linjës telefonike për shqiptarët, të cilët kishin ardhur rishtas në Nancy dhe kërkonin strehim e përkrahje sociale. Pasi Ariani mbaroi disa telefonata, ai më sqaroi se një angazhim i tretë ishte dhe puna e tij si përkthyes i licencuar shqip-frëngjisht-shqip në Gjykatën e Nancit dhe në rajonin e Lorenës.
Pasi diskutuam dhe mbi disa çështje të tjera, drekës i erdhi fundi dhe u ngrita e mbushur me energji pozitive dhe krenare që një individ, përfaqësonte në mënyrë të izoluar, por me dinjitet, emrin shqiptar. U largova nga ai vend me premtimin ndaj vetes që Ariani dhe intelektualë të tillë kudo ndodhen, duhen të falenderohen publikisht për përfaqësimin dinjitoz që na bëjnë në botë dhe që në një farë mënyre, përpiqen të ndryshojnë e përmirësojnë imazhin e krijuar ndër vite për Shqipërinë dhe shqiptarët. Ndaj, menjëherë pas kthimit tim në atdhe, nuk munda të mos ulesha për të shkruar këto rreshta, nisur nga një dëshirë e brendshme, për të treguar se ka dhe shqiptarë që punojnë me dinjitet dhe janë të mirëintegruar në shoqërinë franceze e tej saj…


Gjithsesi, mua më erdhi mirë që rastësia më bëri të takoj një intelektual në një vend të zhvilluar evropian si Franca, që të bënte të ndiheshe krenare për përkatësinë shqiptare, me profesionalizmin dhe angazhimin e tij social. I respektuar socialisht në rrethin e tij shoqëror, jo vetëm nga francezët, të cilët tashmë e konsiderojnë pjesë të tyre, por dhe nga shqiptarët emigrantë, të cilët Ariani u kishte ndihmuar dhe vazhdon t’u ndihmojë për t’u mirintegruar në jetën e përditshme franceze.


Rasti i Arianit është një, por jam e sigurt që si ai ka dhe shumë shqiptarë të tjerë nëpër botë, të cilët punojnë dhe jetojnë njësoj si vendësit në tokë të huaj, me të cilët duhet të krenohemi që janë shqiptarë. U largova me shijen e mirë e dëshirën që shqiptarë të tillë nëpër botë të ketë sa më shumë, për të treguar se jemi një popull me vlera, pavarësisht imazhit të keq të krijuar rreth nesh në botë.


(Pjesë nga “Nacional Albania”)

Përgatiti për faqën "MËRGATA": Sylejman Aliu, shkrimtar

Mos ma mbyllni derën

Poezi nga Xhavit GASA

Kur u largova nga vendlindja,
kur mora rrugën e kurbetit,
për mbi ballë ç'mu shtuan thinjat,
shpirt e zëmer mbrapa më mbetën.

Të gjithë botën e shetita,
vende të bukura kudo kam pa,
por ma t'bukur se vendlindja,
në të gjithë botën jo nuk ka.

Kudo që shkoj në çdo vend,
shpirti im nuk ze rehat,
shpirt e zemër më kanë mbet,
te vendlindja ime në Mat.

Një ditë une do të kthehem,
te vendlindja ime e dashur,
prandaj mos ma mbyllni derën,
le të qendrojë gjithmonë e hapur.

Samstag, 14. März 2015

Urime të shumëta për faqën e mërgatës shqiptare

Faqës së posathemeluar të mërgatës shqiptare po i arrijnë shumë urime të sinqerta nga intelektual, krijues të artit dhe bashkëatdhetarë shqiptarë që jetojnë jashtë atdheut. Krijimin e kësaj faqeje e përgezojnë poashtu edhe njerëz të penës dhe vepritarë nga të dy shtetet tona shqiptare, Shqipëria dhe Kosova. Të gjithë janë shumë optimistë se faqja MËRGATA do të ketë sukses dhe i urojnë asaj mbarësi.


SALI ZOGIANI, studiues i folklorit:
Z. Haxhi Muhaxheri, ju pergëzojë për ketë iniciativë. Mergimtarët tanë kanë kontribuar dhe po kontribojnë në vazhdimsi, në të mirë të atdheut. Ata, nuk janë më vetëm sharrëxhinjtë e dikurshëm, siç i përshkruante Esat Mekuli në poezitë e tij, por janë edhe veprimtarë e krijuestë lëmenjve të ndryshëm, si: shkenctarë, shkrimtarë, gazetarë, artistë e sportistë të dalluar. Unë, librin e pestë, me anekdota shqiptare, ua kam kushtuar mërgimtarëve dhe e kam filluar me fjalinë: DOJENI ATDHEUN SA E DUAN MËRGIMTARËT.



NIKO NUSHI, artist:
Pershendetje z. Haxhi Muhaxheri. Gezohem per kete iniciative te re intelektuale dhe patriotike qe keni marre. Ju falenderoj qe me keni bere edhe mua pjese te kesaj faqeje elektronike. Do jem nji mbeshtetes i zellshem i kesaj faqeje te veprimtareve vullnetare e patriote. Mbaresi pacim ne kete rrugetim demonstrues te shqiptarizmes artistike, intelektuale e patriotike....
Ju Falemnderit!




JANAQ PANI, shkrimtare:
Përshëndetim dhe I urojmë sukses blogut e ri Mërgata. Çdo nismë e juaja I nderuar Haxhi është një vlerë e shtuar e shpirtit tuaj krijues dhe atdhetar. Krenohemi me një intelektual si ju dhe na ngrohet zemra se shqiptarizma ka gjithmonë apologjetët e saj, URIME!






FAKETE REXHA, poete:
Haxhi, urime faqja e re! Unë jam e sigurtë se do t'ia dalim ta mbajmë gjallë e t'i sigurojmë një rrugë të mbarë, të drejtë, pa ndërskambëza, e shtruar me lule. Sikurse, çdo faqe tjetër e jotja. Faleminderit, e t'paqim me shëndet e me jetë, miku im i miri.






MEVLYDE MEZINI SARAÇI, poete:
Përshëndetje shumë i nderuari z. Haxhi Muhaxheri! Uroj nga zemra për hapjen e kësaj dritareje të re që krijon lidhje shpirtërore të krijuesve, pa kufi! Uroj që edhe ky hap i madh të përmbushë mungesat dhe bashkërisht të vazhdojmë ecjen pa pasaportë dhe të koordinuar! Suksese të pafund!







Krijimin e faqes MËRGATA e uruan edhe prof. Ibrahim Egriu (Suedi), poeti Musa Jupolli (Francë), poeti Agim Gashi - Drenica (Francë), poeti Xhavit Gasa (Angli), shkrimtari Ramadan Mehmeti (Kosovë), shkrimtari Xheladin Mjeku (Kosovë), poeti Maxhun Osmanaj (Kosovë) poeti Petraq Kote, (Shqipëri), shkrimtari Hamit Taka (Shqipëri), poetja Farida Zmijani Ramadani (Shqipëri), poetja Liliana Bendo (Shqipëri), poeti Naim Berisha (Angli), poeti Sabit Abdyli (Zelandë e Re)ushtaraku Neil Ruci (Shqipëri), publicisti Fahri Xharra (Kosovë), mësimdhënësi Beqir N. Sulejmani (Maqedoni) poetja Maki Maqedonci Canolli (SHBA), poetja Zyrafete Manaj (Kosovë) gazetari dhe publicisti Tahir Neziri (Kosovë), poeti Valon Rashica (Gjermani) etj. Faqen e përgezuan edhe veprimtarët dhe intelektualet Ismail Kera, Ferderova Dauti, Xhevair Xhonaj, Miftar Zagragja, Dodona Qose etj.

Pas urimeve të shumëta, ne vërtetë u ndjemë mirë. Ndaj na mbanë shpresa se, falë mbështetjës dhe bashkëpunimit me të gjithe ata që duan të kontribuojnë për mbarvajtjën e kësaj faqeje, suksi nuk do të mungoj. Dhe, nuk na mbetet tjetër veç të themi: NA PRIFTË E MBARA!

Shoqata "28 Nëntori", veprimtaria dhe sukseset.

Shkruan Miftar ZAGRAGJA

Shoqata shqiptare  kulturore e sportive ,,28 Nëntori" në Kirchdorf  an der Krems të Austrisë është themeluar në fillim të viteve të 90-ta. Është pagëzuar me emrin Shoqata kulturore ,,28 Nëntori", me arsyetimin se kjo është datë historike për shqiptarët, datë kur burri i urtë i kombit shqiptar Ismail Qemali ngriti flamurin në Vlorë, duke e bërë „Shqipërinë në vete dhe të mosvarne“.  28 nëntori për shqiptaret është një ndër ditët më të lavdishme dhe më të rëndësishme që nga koha e Rilindjes Kombëtare Shqiptare.

Kombi ynë ka edhe ngjarje tjera të rënësishme që lidhen me këtë datë të madhe, si: ditëlindja e Komandantit historik të Kosovës Adem Jashari, dalja e parë publike e Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës etj.

Bashkëkombësit mërgimtar shqiptar në Austri, që nga koha kur kanë ardhur e deri tash, kanë gjetur strehim dhe ngrohtësi edhe në qytetin, Kirchdorf i cili gjendet në  Austrinë e Epërme. Pothuajse në të gjitha vendbanimet K.K. Kirchdorf an der Krems, tash e disa vite jetojnë edhe shqiptarët. Në shtetin austriak, shqiptarët nga Kosova, në numër më të madh kanë ardhur në fillim të viteve të 90-ta, si pasojë e dhunës nga pushteti i atëhershëm policor-ushtarak serb i udhëhequr nga politika shoveniste e Milosheviqit. Që nga koha kur kanë ardhur e deri  më tash,  numri më i madh i të rriturve kanë gjetur vende pune, punojnë, fitojnë dhe me djersë mbajnë anëtarët e familjeve të tyre.  Kurse bashkëkombësit tanë të moshës së re, të gjithë pa përjashtim ndjekin mësimet në të gjitha nivelet e shkollimit, duke përfshirë këtu edhe studimet.

Këta bashkëkombës  kontribuuan fuqishëm, shërbyen dhe dhanë  mbështetje të pa kyrsyer financiare për arsimin e organizuar në gjuhën shqipe në Kosovë, nëpër shtëpi dhe objekte private, për shëndetësinë  dhe sektorë të tjerë të jetës shoqërore që vepronin në Kosovë në kushte tepër të rënda në vitet e ’90-ta. Veçojmë këtu ndihmën për funksionimin e rrjetit të  ambulancave ,,Nëna Terezë”gjithandej Kosovës, si dhe për përkrahjen logjistike të formacioneve të FARK-ut dhe të UÇK-së.  Këto dy të fundit, ishin një formë e veçantë  e rezistencës  shqiptare ndaj politikës pushtues e egeresires   nacionaliste serbe në Kosovë.



Në si bashkatdhetarë, jemi përpjekur që të jemi aktivë në jetën shoqërore, kulturore dhe sportive, kemi zhvilluar aktivitete të shumta si në  fushë-veprimtarinë kulturore, ashtu edhe në atë sportive. Posaçërisht kemi qenë bashkë kur kemi shënuar ditët e lavdishme të historisë sonë kombëtare siç janë: Shpallja e Kushtetutës së Kaçanikut (7 Shtator 1990) 28 Nëntori -  Dita e Flamurit, 17 Shkurti – Dita e Pavarësisë së Kosovës dhe festat tjera me rëndësi kombëtare, ashtu siç përherë kemi qenë bashkë sa i përket grumbullimit të  ndihmave për Kosovën. Nën organizimin e  Fondit të Trepërqindëshit, ,,Ndihma për Drenicën”, ,,Ndihma për Shkollën shqipe”,,Gjithçka për Pavarësinë e Kosovës”,Fondit të Universitetit të Tetovës, Fondit “Liria kombëtare”, Kosovën Lindore, Shoqatës Presheva, por nuk kanë munguar as aksionet tjera në të cilat kanë kontribuar bashkëkombësit tanë Integrimi  i mëtejmë i të gjithë shqiptarëve, pa dallim, regjioni e feje, në jetën dhe shoqërinë austriake, gjithashtu do të jetë pikësynim yni .

Përveç preokupimit, për gjendjen në Kosovë dhe në të gjitha trojet shqiptare, shqiptarët e Kirchdorf  i preokupon edhe një çështje tjetër mjaft madhore e me rëndësi kombëtare,  e siç është ruajtja e identitetit kombëtar shqiptar. Qysh prej fillimit, detyrë primare e prindërve shqiptarë, gjatë punës me fëmijë dhe të rinj ishte dhe mbeti gjithmonë ruajtja e gjuhës shqipe dhe identitetit kombëtar shqiptar. Prandaj, njohja e historisë, gjuhës, letërsisë, kulturës dhe traditës shqiptare është mjeti më i fortë kundër asimilimit.Në Kirchdorf, është i organizuar mësimi plotësues në gjuhën amtare shqipe. Është fat i madh, që shumica dërrmuese e fëmijëve shqiptarë e vijojnë me sukses mësimin. Mjaft e suksesshme në forcimin e identitetit dhe mbajtjen gjallë të atdhedashurisë është edhe forma e organizimit dhe kremtimit të manifestimeve, të ngjarjeve më të rëndësishme kombëtare. Na bën të lumtur fakti që pas një pune dhe përkujdesje të tillë, sot me krenari të veçantë, fëmijët dhe të rinjtë shqiptarë e flasin bukur dhe rrjedhshëm gjuhën shqipe. Po ashtu, ata ndihen krenare për prejardhjen dhe atdheun e tyre.

Sfidë, tjetër me të cilën ballafaqohen shqiptarët në Kirchdorf, është edhe integrimi në shoqërinë austriake. Duke u nisur nga fakti, se në fillim shqiptarët, kurrsesi nuk mund të pajtoheshin, me fatin e të qenit  mërgimtar dhe duke jetuar më shpresën se së shpejti do të kthehen në vendlindjen e tyre të dashur, procesi i integrimit në shoqërinë e re, në fillim ishte me plotë vështirësi dhe i ngadalshëm, por me kalimin e kohës, përkundër pengesave të ndryshme, ky proces edhe pse jo i lehtë, filloi të shkojë në rrugë të drejtë.

Na gëzon fakti, që në Kirchdorf  ka mjekë, inxhinierë dhe ekspertë shqiptarë, si dhe shumë e shumë punëtorë në vende ndryshme kyçe të punës  si dhe shumë biznesmenë të suksesshëm. Të rinjtë shqiptarë në Kirchdorf  kanë arritur suksese edhe në sport, sidomos trajnerë në futboll dhe si futbollistë. Emrat e tyre janë bërë të njohur.



Shqiptarët në Kirchdorf, integrimi dhe ruajtja e identitetit.

Pas çlirimit të Kosovës nga okupatori dhe pushtuesi serb, vizitat dhe kontaktet me vendlindjen, janë më të shpeshta dhe mënyra e bashkëpunimit në të gjitha sferat e jetës, është më e lehtë. Ky ndryshim rrënjësor, ka ndikuar që tani shqiptarët në Kirchdorf  të organizohen, përmes Shoqatës.
Roli i  shoqatës është mjaft i madh për ruajtjen e identitetit dhe kulturës, përmes organizimit të manifestimeve kulturore. Shoqata, po ashtu  luan rol të rëndësishëm edhe në procesin e integrimit. Informacioni për shqiptarë, në kuadër të shoqatës ka një rëndësi të veçantë. Nëpër radiot lokale në Kirchdorf, dëgjohet fjala dhe kënga shqipe, së paku një herë në javë e kjo njëherazi është edhe paraqitja e kulturës dhe traditës shqiptare para opinionit austriak. Përveç bashkëpunimit me institucionet e shoqatat shqiptare në Kirchdorf , ne zhvillojnë kontakte dhe bashkëpunim edhe me institucione dhe zyrtarë në Kirchdorf. Zhvillimi i këtyre kontakteve ka rol të dyfishtë.

Shoqata jonë është e regjistruar sipas ligjit për Shoqata në Republikën e Austrisë dhe ka këtë strukturë organizative:

1.    Kryetar, z.Imer Aliu   tel.0676-6722020
2.    Nënkryetar, Ali Shehu. 
3.    Sekretar, Fadil Hasani.       
4.    Zv. Sekretar, Besart Ramabaja.
5.    Arkëtar, Adem Tahiri .        
6.    Zv. Arkëtar, Halil Halili.    
7.    Këshilltar për muzikë,
8.    Këshilltar për mardhenje me Shoqata,
9.    Këshilltar për sport, Genz Hasani.


Auditori i Shoqatës,,28 Nëntori"  janë:
1.    Xhafer Aliu.   
2.    Bilall Miftari.   

Kemi përkrahjen e të gjithë bashkëkombëseve tanë këtu në Kirchdorf për themelimin dhe veprimtaritë e shoqatës, ku janë  të regjistruar 60 anëtarë, të cilët kanë pranuar Statutin dhe Planin për veprimtarinë e Shoqatës. Ata janë të moshave dhe gjinive të ndryshme, ndonëse pjesa më e madhe e anëtarësisë, aktualisht i takon brezit të ri. Presim që në shoqatë të anëtarësohen edhe bashkëkombës të tjerë. Në planin e veprimtarive për sivjet, kemi paraparë disa aktivitete. Do të angazhohemi në lojën e futbollit, të tenisit, shahut e të biliardit. Pastaj do të angazhohemi edhe në aktivitetet me fëmijë e rini, festa ndërkaq në bashkëpunim me organet kompetente të komunës, me anëtarët tanë do të organizojmë edhe kurse të ndryshme me qëllim të ngritjes profesionale të anëtarësisë. Integrimi  i mëtejmë në jetën dhe shoqërinë austriake, gjithashtu do të jetë pikësynimi, por këtu do të jemi të kujdesshëm që njëherazi të ruajmë edhe identitetin, gjuhën, kulturën dhe traditën tonë kombëtare. Shpresojmë fuqishëm që Shoqata,,28 Nëntori" do të bashkojë bashkëkombësit e sidomos të rinjtë këtu në Kirchdorf an der Krems,  për t’u marrë me aktivitete të mirëfillta kulturore e sportive. Pra, shoqata jonë do të jetë sofër e përbashkët edhe për parandalimin e ngjarjeve dhe rrugëve të padëshirueshme, në të cilat, fatkeqësisht nganjëherë po gjinden edhe të rinjtë shqiptarë.

Organizimi i shqiptarëve është i domosdoshëm  për të ruajtur gjuhën, kulturën dhe traditën shqiptare. Roli i mërgatës shqiptare për  trojet shqiptare  ka qenë dhe ka mbetur  shumë i fuqishëm, Këta njerëz të vyeshëm, çdo kontribut të tyre e kanë dhënë në emër  të përkushtimit  për atdheun e tyre.

Adresa: Shoqata-Kulturore-Sportive ,,28 Nëntori" Kirchdorf an der Krems
Kryetari i shoqates ,,28 Nëntori".z.Imer Aliu, info tel.: 0676-6722020.

Freitag, 13. März 2015

Vasil Marku - Poezi

Amaneti
(Prej nji t’burgosunit)

Vjeti njimijë e nandqind e katerdhetepesë
Shtetrrethim n’Shkoder
Burgjet t’mbushuna plotë
Sillen e persillen si t’terbuem
Vrasin e lidhin sa e sa t’pafajshem, duer e kambë
Por s’mrrijnë me e arrestue t’madhin Zot.
T’paknaqun shtojnë gardhet e telit
Spiunat I paguejn tash dyfish…
Se ujku, n’kete nate pa hanë s’lype yjë qiellit
Edhe unë ngujue keqas N’Giuhadol
Pres çastin e arrestit, e fjalt e perzieme n’kupë t’zehrit
Le ta çoj deri n’fund pra t’temen gotë
E hekrat ner duer mos ti ndiej njaqë
Edhe pse n’shpirt kam zjarmë, zjarmë e kerkund paqë
Nata ikë edhe nadja n’rrkena gjakut asht perndezë
Rrugicat veshun n’zi
Percjellin njana tjetren deri n’Rrmaj
Mue m’shoqnojnë tringllimat vajtuese t’zinxhirve
N’sa veç me sy i a shkruej amanetin asaj…

2013



Per hirë t'vertetes…

Nji diell i skalitun n’gurë mbi harkun e deres

Tek shpija jonë e vjetra
Herë duket se qesh e herë; se kjanë...
Në ditë me diell,
Pafundsi rrezesh puqen e kthehen
E i gzohen vehtes
Koha persillet rreth vedit pa kohë
Vetem ky shpirt s'di pse m’ka deshirë
me u stampue nen té
Per hirë t'vertetes… 




Si vdekja n’kryq

U ktheva perseri tek vdekja n’kryq
E poezive t’mija t’hershme...
Atje ku me sy e morme detin ballafaqe
Ata u banë kurban, neper syrtare ndrye n’kyç
Që une edhe nji dite ma shume t’i u gzojshe fatit
Pa pranga n’duer, nen t’shpates teh
Pa gardian burgjesh, gryksa vargjesh
Pa hajna strofash t’fresta, a t't'veshna keq
Me emna t’çudishem lapsaxhishe nen té

Dhe tash kur kjo rezistence ka marr tjeter ngjyre
Heshtje, perçmim, nxjerrje dhambsh
Kajhere edhe perdalje deri n’harrese
Sidokjofte
Pak kanë mbete prej hijeve t’gardes së vjeter
Që sa here m’lexojne noj t’temen vjerrshe
Ufullohen e t’plotfuqishem se ndijne ma vedin
N’sa permes flakve t’deshtimit, se di
Pse pa e kuptue kohen,,,as ata vete,
U lot neper boshllek, tepeleku i kres’.

2013



Pa u prekë…

Nji rreshqitje si e gjethit kur rizgjohet prej rrezes së parë
Dhe ti ndeze diellin e prekjes
Gojet tona shkembejne vale tingujsh pa kuptim
Prej shkembimit të flakve
Fjalet mezi gjejne rruge kah me dale
Gjysa gjysa,
I japin kuptim ikjes,
Njisoj si fmije t’vegjel t’harruem n’oborr lojnash
Sa here na e ndijme mungesen e shuemjes…
Tash edhe ajri i drille perdet e mundashta
Koha ngurron me ece ner kamb t’veta
Veten tingallat e plotsojne ma s’mirit
Harmonine e marrveshjes tone zanore
Me ritem t’pa ndiem asnji here.
Prekje neper prekje, vlojme
Pa u preke…
Nuk e dijm' a asht dimen apo vere.

2013