Sonntag, 19. Juli 2015

Harmonia fetare dhe kombëtare e mërgimtarëve

Nga Makfire Maqedonci Canolli

Në qytetzën ku banoj unë dhe familja ime e quajtur Canajoharie e cila ndodhet jo shumë larg kryeqytetit të New Yorku-t me emrin Albany, jetojnë 6-8000 banorë amerikanë ku në mesin e tyre ishim edhe tri familje shqipëtare ku për ironi të fatit ishim që të trija me religjione të ndryshme, muslimane, katolike dhe orthodokse, por jo vetëm kaq njëra nga këto familje ishte me të dy fetë e bashkuar kryefamiljari Aleksandri i përkiste fesë orthodokse ndërsa bashkëshortja e tij ishte nga feja katolike. Bashkëshorti ishte nga Shqipëria ndërsa zonja e tij vinte nga Mali i Zi dhe së bashku i kishin edhe dy vajza të bukura qe quheshin Aleksandra dhe Albana!

Ata e kishin edhe biznesin e tyre të cilin e kan edhe sot, një restoran mesatar qe quhet "Mercato"! Ne në fillim banonim në një vend tjetër nja 18 mile larg këtu dhe për fat ishim të vetmit shqipëtarë në atë vend dhe një ditë një mik amerikan i tregon bashkëshortit tim se jo larg jush ndodhet edhe një familje tjetë shqipëtare. Ne u gëzuam dhe menjëhere u përpoqem t'i gjenim dhe të binim në kontakt me ta. Një ditë familjarisht u nisëm pë në restoranin e tyre të drekojmë dhe të njihemi nga afër me ta. na pritën ashtu siq e ka zakon shqipëtari me buzëqeshje e përqafime dhe thua se njiheshim prej kohësh por qe nuk ishim takuar një kohë të gjatë. ndenjëm e drekuam së bashku, u çmallëm e i harruam brengat e hallet e mërgimit dhe u përqafuam me lotë në sy me shpresën dhe dëshirën qe të takohemi sërish. Pas asaj vizite unë menjëherë u interesova qe edhe ne të bëhemi banorë të kësaj qytetze pasi dëgjova fjalë të mira nga ata dhe ajo që më bëri përshtypje ishte shkolla për fëmijët kur dëgjova se mbrenda saj është një staf i mrekullueshëm i mësueseve dhe ishte një ndër shkollat më të dalluara në gjithë Amerikën! Nga ana tjetër kisha dëshirë të jemi bashk me këtë familje të mrekullueshme. Kuptova se nuk ishin vetëm ata ishte edhe një familje tjetër shqiptare por qe edhe ajo i përkiste besimit krishter pra ishte znj. Maria me dy vajzat e saj dhe një djalë. Pas disa ditësh ne e vendosëm ta blejmë shtëpinë tonë dhe pas procedurave të plotësimit të dokumenteve dhe kontratës mes shitësit dhe neve s'i blerës përfundimisht u vendosëm në shtëpi dhe u bëmë banorë të kësaj qytetze ku jetojmë edhe sot.


Unë fillova të punoj në një fabrikë ku për fat punonte edhe Maria me vajzën e saj dhe dita kalonte për mrekulli sa qe shpesh harroja se ndodheshim në Amerikë, më dukej se ishim në Kosovë për vetë faktin se ishim nonstop bashk s'i në punë, ashtu edhe gjat pushimeve qe i bënim ndërmjet orarit të punës dhe çkado qe kishim për të ngrënë e pirë e ndanim së bashku s'i motra. Por edhe pas orarit të punës e vizitonim njëra tjetrën, bashkoheshim për drek apo darkë në fundjavë pa e harruar edhe familjen tjetër të Aleksandrit dhe Shaqes! Kur kishim festa si kjo e stomja e Bajramit ata vinin dhe na uronin me dashamirësi e bashkoheshin me ne por edhe ne kur ishte festa e pashkëve apo ajo e Kërshëndellave ishim aty në mesin e tyre. E bëmë traditë qe kur ishte festa e Bajramit ku për fat ne i kemi dy lloj Bajramash ata ishin gjithmonë te ne dhe festonim së bashku, kur ishin Pashkët ishim të ftuar në restoranin e familjes së Shaqes dhe kur ishin Kërshëndellat shkonim te Marija! Një natë ishim të tri familjet bashkarisht në restoranin e Aleksandrit dhe ne të rriturit ishim në një tavolinë, ndërsa fëmijët tanë ishin ulur bashkarisht në një tavolinë tjetër. Të gjithë qeshnim, bisedonim, tregonim ndonjë barcoletë, darkonim bashkarisht dhe herë pas here une ia merrja këngës:


Moj e bukura moreee si të lash e më s'të pashë,
si të lashë, si të lashë, si të lashë e më s'të pashë!
E pastaj e filloja këngën:
Ne jem tosk e ne jem gegë
jem një lis o me dy degë,
nuk ka fe as s'ka parti
qe përqanë këtë shqiptari!!!


Ata duke qeshur e vazhdonin s'i refren pas meje dhe kështu shpesh herë na zinte mesi i natës gjer në oret e para të mëngjesit duke kënduar e duke u kënaqur mes veti të tri familjet tona pavarësisht qe i takonim besimeve të ndryshme ishte gjuha, gjaku, Flamuri e Atdheu qe na bashkonin!


Shpeshë herë mysafirët amerikanë aty në restoran na shiqonin duke qeshur dhe na pyesnin ç'farë po këndoni dhe kur pronari i lokalit u tregonte se ç'farë po këndojmë dhe se ne ishim me besime të ndryshme fetare por qe ishim të gjithë shqipëtarë ata buzëqeshnin dhe na duartrokisnin duke na thënë: JU LUMTË!


Kështu filloi ta kuptoj e gjithë qytetza se pavarsisht se i takonim tri feve të ndryshme ne ishim shqiptarë dhe se pak kishte rëndësi ajo çështje pasi qe të gjithë ne e thonim me krenari se ne na bashkon një Zot dhe një Atdhe bashk me Flamurin kuq e zi dhe kjo është ajo qe ne kemi dashuri dhe respekt për njëri tjetrin!


Sot i kujtoj me mallë ato ditë dhe sa do të doja qe sërish të bashkohemi por familja e Maries u largua pas disa vitesh dhe u vendosë në një qytet tjetër larg neshë pasi ju rritën fëmijët. Vajzat e Aleksandrit dhe Shaqes edhe ato u larguan për studime, po ashtu edhe vajzat tona i morrë krahët s'i zogjët shtegtarë, Shaqja ka mbetur e vetme me biznesin e saj dhe sa herë bëhemi bashk i kujtojmë me nostalgji ato ditë e netë qe i kaluam së bashku!


Një gjë më bënë krenare qe sa herë i takoj fqinjët dhe viztiroët e lokalit " Mërcato" e pamundur është pa më thënë: " Ju shqiptarët jeni shembulli më i mirë i tolerancës fetare"1 Dhe unë me buzëqeshje u themë;
Faleminderit, por kështu na mësuan prindërit tanë dhe ne e kemi obligim ta përcjellim te fëmijët tanë këtë dashuri, pavarësisht cilit religjion i takojmë ne jemi shqipëtarë dhe e duam njëri tjetrin!


Pra, pavarësisht se ishim të krahinave të ndryshme apo i përkisnim feve të ndryshme mjaftonte për ne qe të gjithë e kishim nënë Shqipërinë!!!


17 Korrik 2015