U shemb si shkëmb prej karrige. Gjoksi i shkoi lart – poshtë dhe lëshoi një ofshamë të thellë. Pas tij gota u përplas në dysheme duke u bërë copë e grimë. Kapela i fluturoi tutje te këmbët e tavolinës. Sahati dhe një si kulet e vjetër i dolën nga xhepi i poshtëm i jelekut. Mejhanexhiu nxitimthi u afrua për ta ndihmuar bashkë me dy mysafirë të rastit. E shtrinë për toke, ia shpërthekuan këmishën, e lagën me ujë...
-“Kush është ky njeri” – pyeti mysafiri me këmishë mëngë përveshur, tej mase i shqetësuar.
-“Nuk e njoh” - gënjeu kafexhiu dhe vetëtimthi i kujtoi një për një fjalët, që ia kishte thënë të shtunën e kaluar:
-“Në këtë moshë s’munda ta duroj dot burgun, represionin e komunistëve, prandaj u arratisa nga vendi im. Si kalova kufirin, jugosllavët së pari na strehuan në Serbi, pastaj na transferuan këtu në Kosovë. Këtu e kam paksa më mirë. Flas e merrem vesh me njerëz shqip. Ja, vendi im, prej këtu e shoh, tani po të më lejohet do nisëm në këmbë. Është krejt afër. Me siguri një ditë kam për t’u kthyer. Ky regjim, me drapër e çekan, s’duhet ta ketë jetën e gjatë. Po ndodhi ndryshe, mjerë shqiptarët. Djali im, ai i dyti, iku... mirë bëri, i lumtë.. u kthye në vendin e vet. Kam marrë vesh se e kanë fut në burg. Medet! Burg e lot këtu, burg e mjerim atje... ”
Dyqanxhiu e kujtoi rrëfimin e njeriut që tani ishte i shtrirë përtokë gjerë e gjatë para tij, me mustaqe të thinjura, hundë të drejtë, me vrima paksa të theksuara, gjoks gjerë e leshator, mollëzat e faqeve të fryra, buzët e mavijosura. U kërrus mbi trupin pa jetë, ia hoqi shallin bojë kafe të zgafulluar rreth qafe dhe ia mbuloi fytyrën.
- “Të shtunave, i tha klientit të tij me çizme llastiku, gjithnjë vinte në mejhane rreth orës nëntë, sikur edhe sot, porosiste një byrek dhe gati në të njëjtën tavolinë ulej, ishte pika e burrit, fjalëpakë, dinjitoz, sa herë ngrihej për të shkuar e shikonte orën e xhepit.”
Burri me këmishë mëngë të përvjel dhe Ai tjetri me çizme llastiku morën gjësendet e shkapërderdhura dhe fët e fët hapën kuletën e saftjanit, gjetën dy bankënota letre të vogla dhe tri monedha metalike, kurse në shaminë e xhepit një flamur të kuq me shqiponjë dy krenare pa yllin pesëcepësh dhe një hartë të trojeve etnike shqiptare. Të frikësuare, shikuan përnjëherë drejt dritarezës së kuzhinës. Flamurin e hartën mezi i palosën duke u dridhur se mos i vërejti Ruzha, kuzhiniere, e cila sipas rastit prezantohej edhe me emrin Rufa. Ndërkohë zhurmshëm erdhën me një xhip të vjetër: një polic, një mjek dhe hetuesi. Mjeku, pasi shikoi pulsin, bebëzat e syrit, i tha hetuesit: “Shoku Zumer, si duket ka pësuar infarkt në zemër, sulmi ka qenë i fortë, prandaj goditjen nuk e ka përballuar dot”.
Hetuesi me policin bënë fotografimin, morën deklaratat e të pranishmëve, mblodhën me kujdes plaçkat, gjësendet, që mund të shërbenin si prova dhe u larguan. Sapo e ngarkuan arkivolin në qerre, në derë u duk inspektori i sigurimit shtetëror, truphollë, sylarashë e thinjak.
-“Hë, ti je dyqanxhiu?”- pyeti ai me përçmim duke u shtirë se nuk e njihte.
-“Po, unë jam”. - u përgjigj pronari.
-“Ka ardh shpesh në dyqan... ke pas far lidhje ti me të?”
- “Jo, shoku Aziz, pasha Zotin... ”
- “Mbylle! Ku ka Zot!? - e ndërpreu larashi, ktheu shpinën, dhe, pa trokit fare në derë, u fut brenda në kuzhinë. Pëshpësh bisedoi diç me Ruzhën, dhëmbëzhveshur u nda nga ajo dhe me një ecje arrogante doli. Grumbulli i njerëzve kureshtar, të mbledhur para dyqanit, me përulësi ia hapën rrugën.
Inspektori thinjak, posa mbërrini në zyre, hapi dosjen e të ndjerit dhe me kujdes lexoi të dhënat: “A. L. Emigrant nga RPSH, i ardhur më 1949, antikomunist i përbetuar, njohës i mirë i zonës kufitare, me gjendje të mirë shëndetësore, parapëlqen ecjen në këmbë, shumë i rrezikshëm, i kemi ofruar privilegje nëse vihet në shërbim të organeve tona, por nuk ka pranuar. Të mbahet nën kontroll... “ Sa mbaroi së lexuari, i ra me laps të kuq dy herë tejpërtej dosjes dhe e sistemojë në një raft tjetër.
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen