Demush Gjonbalaj: LOKEMADHJA SHQIPËRI

Demush Gjonbalaj

LOKEMADHJA SHQIPËRI

Larg më ka degdisur jeta
E malli më përvëlon për Ty
Natëpërnatë të shoh në ënderr
Dhe zgjohem përplot me dashuri 

Oh - të kam si dritën e syve
Dhe më je e vetmja dashni
Ti më e bekuara e planetit
Lokemadhja ime - Shqipëri

1 dhjetor 2019

Raporti financiar i LSHKSH "Aleksandër Moisiu" në Austri

Atë që nuk e ka bërë deri më tash LKSHM, e bëri shoqata "A.Moisiu" në Austri. Sipas raportit të tyre financiar (2012 - 2019), del se fondi është menagjuar në mënyrën më serioze të mundshme. Prandaj, lirisht mund të themi se ky mund të jetë shembull i mirë edhe për shoqatat tjera simotra.

Lidhja e Shkrimtarëve dhe Krijuesve Shqiptarë "Aleksandër Moisiu" në Austri Raporti financiar 2012 - 2019 (Klikoni mbi foto për ti parë ato në format të madh)

Kah i bie rruga për në Kleçkë?

Shkruan: Rrustem Xhemajl Seferi

Isa Boletini në konakun e Sefer Kleçkës

       Isa Boletini, pasi ia kthej pushken pushtusit gjonturk dhe pas luftes që e bëri në Boletin, shkoj të kusheri  i tij prej gjaku ne Isniq. Pasi qëndroj për disa kohe aty, një natë pyeti të pranishqmit që ishin në odë:
       - A din kush se kah i bie rruga për në Kleqkë?
       Isniqasit e gjeten një person që e shoqeroj Isa Begun deri në LLadrovc, në oden e Beqir Veselit. Dhe, pasi pushojnë pak aty, burrat e Lladrovcit e dërgojnë Isa Boletinin drejt e në kullën e Sefer Kleqkes. Me ta parë Isa Boletinin, Sefer Kleqkës filloj t‘i shndriste nuri nga gezimi qe ne konak i kishte shkuar Isa Begu, ky burr i lavdishem i Kosovës heroike.

       Seferi, me ta kuptuar se Isa Boletini kishte plagë ne trup,  dërgoj menjëherë një njëri të vetin në fshatin Shkozë për ta ftuar mjekun Shaban Mjeku, qe të merrej me kurimin e plagëve të Isa Boletinit.  Pastaj, Seferi njoftoj edhe miqte e tij besnik se ne konak i kishte ardhur Isa Begu, dhe njëri ndër ta ishte edhe Adem Voci nga Samadragja.

       Isa Boletin qëndroj tre vjet në konokun e Sefer Kleqkës, përderisa e mori veten mirë nga plaget që kishte marrë. Dhe nga kulla e Sefer Klqekës, ai bënte plane për organizimin dhe vazhdimin e luftës kundër pushtuesit. Kësisoj, Isa Boletini e dha kushtrimin dhe u bëri thirrje të gjithë prijësve të krahinave të Kosovës qe të mblidheshin në një kuvend të Verrat e Llukës,  për të lidhur besë që bashkarisht t'ja kthenin pushkën hasmit dhe të luftonin përkrah njëri tjetrit deri në çlirim.

       Vlenë të përmendet se nga ajo kohe, dy familje te respektuara krijuan miqësi. Kjo miqësi nuk u ndërpre asnjëherë dhe vazhdon edhe në ditët e sotme. Është fjala për familjet e nderuara të dy atdhetarëve, Sefer Kleqkës nga Kleçka dhe Adem Vocit nga Samadragja e Suharekës. Ishte pikërisht ideali i tyre i shenjtë për çlirim që i lidhi këto dy familje për ti qëndruar besnik njëri tjetrit dhe për të luftuar krapërkrah kundër pushtuesit të eger turk.

       Për luftën e Carralevës nuk ka shkruar askush më mirë se nipi i Isa Boletinit – Tafili, në librin e tij me kujtime në formë të ditarit me titull: "Pranë Isa Boletinit 1892-1916". 
Në atë liber tregohet se në lutën e Caralevës mbeten të vrarë e të plagosur 48 luftetarë. Nder ta ishin edhe vëllai i Sefer Kleqkës, Shaban Kleqka dhe kusheriri i tij Rexhep Kleqka. Tashmë, eshtrat e këtyre dy luftetarëve janë varrosur në kompleksin memorial të dëshmorëve në Kleqkë.

       Duhet cekur se gjonturqit u hakmoren në mënyrën më të vrazhdë ndaj familjës së Sefer Kleqkës. Ata ia dogjën shtëpinë dhe ia rrafshuan deri ne themel, kurse gruan Nailen dhe vajzën e Seferit - Fetijen, ia burgosën dhe ia torturuar në mënyrat më të tmerrshme fizike dhe psiqike. Mëpastaj, bija e Sefer Kleqkes - Fetija, rrefenë se në burgun e Prishtinës ishte edhe familja e kolosit të luftës për liri, Idriz Seferi.


Miku i mirë, për ditë të veshtirë!

       Një natë, bijtë e Adem Vocës sjellin në shtëpi dy kuaj të ngarkuar me miell. Pak më vonë shtrohet darka me të gjitha të mirat. Të gjithë fillojnë të hanë me lezet, përveç Ademit. Atij, sikur iu kishte ldhur një nyje në fyt. Ishte ngrysur në fytyrë dhe nuk hante. Nuk hante, sepse mendja i kishte fluturuar diku tjetër. Përderisa anëtarët e familjës së tij kënaqëshin duke e shijuar darkën e bereqetshme të asaj nate, Ademit iu kujtua miku i tij Sefer Kleqka, të cilit pushtuesit ia kishin shkrumbuar shtëpinë dhe ia kishin shkatërruar të gjithë pasurinë. E si mund të kënaqej Adem Voca duke mbushur barkun e vet, përderisa familja e mikut të tij t’mos ketë buke në sofër?! Në atë çast, papritmas, lëshoj një ofshamë dhe ca pika lotësh iu rrokullisën faqeve. Bijt e tij e vërejten menjëherë se diçka nuk shkonte.
       - Çka ke o babë, nuk ndjehesh mirë? – e pyeti djali i madh.
       - E si mund të jetë mirë baba ore lum djali, kur e di se familja e Sefer Kleqkës nuk e ka trohen e bukes në sofer…
       - Hajt o babë, nisja me hangër e mos ke dert se n’kofshim gjallë e shëndosh, po ta japim besën se edhe jaranin tënd nuk kemi me e lënë pa buk në sofër.
       Pas fjaleve qe i dëgjoj nga biri i tij, Adem Vocës sikur i erdhi shpirti në vend. Filloj edhe ai me hanger darkë.
       Dhe, ashtu si u tha edhe u bë. Të nesërmën, djemt e Adem Vocës arrijnë në Kleqkë. Kur i afrohen shtëpisë së mikut të babait, ashtu si e do rendi e zakoni,  lëshuan një zë:
       - Oooo Sefer Kleqka, a do miq?
       - Oooo mire se ju bjen i madhi Zot! – u dëgjua zëri i thekshëm i Sefer Kleqkës.
Seferi kishte dalur te dyert e oborrit për t‘i pritur miqte. Fshiu syte dhe përballë iu shfaqen dy djem,  me një kali që mbante në shpinë dy thasë me miell.
       - Për besë, ju duhet të jeni djemt e Adem Vocës se, edhe po i përngjani! – tha Sefer Klqka, duke ua zgjatur dorën.
       - Po qëbesa, djemt e Ademit jena. – U pëgjigjen ata, dhe mëpastaj u marrur ndryk mes vete.
       Atë ditë Sefer Kleqka kishte pasur edhe miq të tjerë. Në zjarr vëlonte kazani me mish, por ai ishte zën tepër ngusht, sepse nuk e kishte pasur as një fije buk për miqtë. Pasi që i mbërrini mielli të cilin ia kishte dërguar shoqi i tij, mori frymë më lirshëm dhe, duke qeshur tha:
       - Nuk kanë thanë badihava se miku i mirë njihet në ditë të vështirë! Sot, jarani jem Adem Voca, sot mi paska dërguar krejt hambarët e Samadragjës!


* * * * *

Kjo ngjarje, të cilën e tregonin shpesh babi im Xhemajl Bradheci dhe Halil e Fazli Seferi, më është ngulitur në mendje dhe vazhdon të rikujtohet brez pas brezi, në shenjë respekti për Adem Vocin dhe pasarësit e tij: Qazimin, Hysenin etj.